Zaczytana po uszy

8/10      Reportaże, reportaże... nigdy mi się nie znudzą. A kto jest królem gatunku? Oczywiście Mariusz Szczygieł! Ostatnio przeczytałam jego książkę "Niedziela, która zdarzyła się w środę". Było warto!      Piętnaście krótkich historii z lat dziewiędziesiątych. W tamtym okresie chodziłam już do szkoły podstwowej, więc sporo pamiętam. Tym bardziej z przyjemnością zagłębiłam się w lekturę. Przeczytałam o dramatach ludzi zwolnionych z pracy i tych piszących listy do Rzecznika Praw Obywatelskich. Zaciekawiły i rozbawiły mnie ogłoszenia z 1993 roku. Informacje o nowych słowach w języku polskim, znalazłam w reportażu "Pokaż język".      Najciekawsza dla mnie jest opowieść o powstaniu bazyliki w Licheniu. Rosła ona bowiem na moich oczach. Pamiętam też produkty z firmy Amway, które pewnego dnia pojawiły się w moim domu. O tej firmie i mydleniu ludziom oczu też przeczytacie. Najbardziej rozbawił mnie tekst pt. "Onanizm polski", jak na tamte lata, bard

3/10      Czytaliście powieśc "Almond" Sohn Won-Pyung? Mnie bardzo się podobała ta historia o chłopcu, który nie odczuwał emocji. Właśnie dlatego, bez zastanowienia, sięgnęłam po książkę "Tube. Opowieść o pewnym życiu" tej samej autorki. Niestety tym razem bardzo się zawiodłam.      Kim Seong-gon Andrea nie chce już żyć. Próbuje utopić się w rzece, ale jest takim pechowcem i nieudacznikiem, że nawet to mu nie wychodzi. Przez całe, niemal pięćdziesięcioletnie życie, dostawał od życia kopniaki. Czegokolwiek się dotknął, jakikolwiek rozwinął interes, wszystko po krótkim czasie okazywało się porażką. Nawet jego małżeństwo nie przetrwało zbyt długo.      Mężczyzna daje sobie jeszcze jedną szansę. Opracowuje metodę, dzięki której na pewno uda się osiągnąć sukces. Ma ona polegać na nieoczekiwaniu natychmiastowej nagrody i dochodzeniem do wszystkiego małymi krokami. Kim Seong-gon Andrea zaczął od poprawy swojej postawy i nauczeniu się uśmiechania.      Nudne to

9/10      Czuję się nieswojo. Po przeczytaniu książki "Tysiąc księżyców" Sebastiana Barry'ego dowiedziałam się, że jest ona kontynuacją "Dni bez końca", powieści, o której istnieniu nie wiedziałam. Może kogoś to śmieszyć, ale dla mnie taka sytuacja jest niekomfortowa.      Mamy XIX wiek. Główna bohaterka Ojinjintka - Indianka Lakota, zwana Winoną, nie ma łatwego życia. Pomimo tego, iż żyje dopiero kilkanaście lat, dźwiga na swoich barkach ogrom cierpienia. Kiedy miała siedem lat została sierotą. Obecnie mieszka z Johnem i Tomasem - przybranymi rodzicami, dwojgiem czarnoskórych oraz właścicielem farmy. Tennesee nie jest przyjaznym miejscem dla ludzi o innym niż biały kolorze skóry. Dziewczyna pracuje jednak u prawnika, a nawet staje się obiektem westchnień miejscowego chłopaka. Wszystko się zmienia po brutalnym pobiciu i zgwałceniu Winony.      Brakuje słów na opisanie emocji, które towarzyszyły mi podczas lektury. Jest to opowieść tak wyjątkowa, że c

8/10